|
ഞാനും ഉമ്മയും. | |
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഉമ്മ ആയിഷ, ഞങ്ങള് അഞ്ചു പേരാണ്, അഞ്ചില് രണ്ടാമനായി ജന്മം പൂണ്ടവന്.... രണ്ടു പെങ്ങമ്മാരും രണ്ടു അനിയന്മാരും, മൂത്ത പെങ്ങള് ഖൈയിരുന്നിസ പിന്നെ ഞാന്, അടുത്തത് ചെറിയ പെങ്ങള് നുര്സിയ,അനുജന്മാര് ലെസിന്,നിസാം,ഇതാണ് ഞങ്ങളുടെ സന്തോഷമായ കുടുംബം.
എന്റെ പൊന്നുമ്മ, ജീവിതത്തില് ഒരുപാട് കാലം ഉപ്പാന്റെ തുണയില്ലാതെ തന്നെ ജീവിക്കേണ്ടി വന്നു.... രണ്ടു വര്ഷത്തില് മലേഷ്യയില് നിന്നും ലീവിനു വരുന്ന ഉപ്പ.... ഞങ്ങളുടെ പഠിത്തത്തിനായി ഒരു പാട് ബുദ്ധിമുട്ടിയിട്ടുണ്ട് അക്കാലത്ത്. ഞാനോര്ക്കുന്നു ഉപ്പ മരിക്കുന്ന സമയത്ത് എന്റെ ഭാര്യ സൌദിയില് വന്നിട്ടേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ, മരണ സമയത്ത് ഞങ്ങള് എല്ലാവരും നാട്ടില് ഉണ്ടായിരുന്നു... ഞാനൊറ്റക്ക് തിരിച്ചു പോരാനായിരുന്നു തീരുമാനിച്ചിരുന്നത്, വരുന്നതിനു കുറച്ചു ദിവസം മുന്പു എന്നെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു, മോനേ ബാബൂ നീ പോകുമ്പോള് നിന്റെ ഭാര്യയേയും കൊണ്ടു പോകണം, ആ ഫാമിലി വിസ കളയണ്ട ..... ഞാന് ഒരുപാട് കാലം നിന്റെ ഉപ്പയില്ലാതെ ജീവിച്ചതാണ് ആ ഗതി ഏതായാലും നിനക്ക് വരണ്ട... ഒരാറുമാസം കഴിഞ്ഞിട്ട് നിനക്ക് പറ്റുമെങ്കില് എന്നെ ഒന്നു അങ്ങോട്ട് കൊണ്ടു പോയാല് മതി, എനിക്കൊരു ഹജ്ജു കൂടി ചെയ്യുകയും നിങ്ങളുടെ കൂടെ കുറച്ചു നില്ക്കുകയും ചെയ്യാമല്ലോ... ജീവിത യാഥാര്ത്യങ്ങള് എന്നും ദീര്ഘ വീക്ഷണത്തോടെ കണ്ടിരുന്നു ഉമ്മ. പുറമേ സ്നേഹം കാണിച്ചു പുന്നരിച്ചു സംസാരിക്കാറില്ലെങ്കിലും ആ മനസ്സു നിറയെ സ്നേഹമാണ്.
ഞങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ഉപ്പ ഞങ്ങളെ പിരിഞ്ഞിട്ടു പതിനാല് വര്ഷമായി [19.07.1998] ആ വിയോഗം ഇന്നും ഞങ്ങളെ നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്നു..... ഉപ്പ ഞങ്ങളുടെ എല്ലാമായിരുന്നു തമാശകള് പറഞ്ഞും, കളിക്കൂട്ടുകാരനായും ഇന്നും ഞങ്ങളുടെ മനസ്സില് ജീവിക്കുന്നു. എനിക്കോര്മയുള്ള കാലം മുതല് തന്നെ ഉപ്പ മലേഷ്യയില് ആയിരുന്നു,ചെട്ടിപ്പടിയിലുള്ള ആലിയേമുക്കാന്റെ കൂടെ ചെറുപ്പത്തില് തന്നെ മദ്രാസില് പോയി ഉരുവില് പാസ്പോര്ട്ട് ഒന്നുമില്ലാതെ തന്നെ മലേഷ്യയില് എത്തി. ബ്രിട്ടിഷ് കോളനിയായിരുന്നു അന്ന് മലേഷ്യ, അവിടെ വെച്ച് ബ്രിട്ടിഷ് സിറ്റിസനായി... മരിക്കുന്നത് വരെ ബ്രിട്ടിഷ് സിറ്റിസനായി ജീവിച്ചു. ബ്രിട്ടന് കാണാത്ത ബ്രിട്ടിഷ് ഓവര്സീസ് സിറ്റിസന്.
ഞങ്ങളുടെ കുട്ടിക്കാലത്ത് രണ്ടു വര്ഷം കൂടുമ്പോള് ഉപ്പ അവതിക്ക് നാട്ടില് വരുമായിരുന്നു,ആ വരവ് ഞങ്ങള്ക്കെല്ലാവര്ക്കും ഒരു ഉത്സവം തന്നെയായിരുന്നു. മദ്രാസ് വഴി ആയിരുന്നു ഉപ്പ വരുന്നത്... മദ്രാസില് നിന്നും പിന്നെ മദ്രാസ് മെയിലില് പരപ്പനങ്ങാടി സ്റ്റേഷന് വരെ... ഞങ്ങളെല്ലാവരും പരപ്പനങ്ങാടി സ്റ്റേഷനില് രാവിലെ തന്നെ ഹാജറുണ്ടാകും, ഞങ്ങളുടെ അയല്വാസി കൂടിയായ കറപ്പന് മാഷായിരുന്നു അന്നു പരപ്പനങ്ങാടി റെയിവേ സ്റ്റേഷന് മാസ്റ്റര്. വണ്ടി ഷൊര്ണൂരില് നിന്നു വിട്ടതു മുതല് ഞങ്ങള് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് സ്റ്റേഷന് മാസ്റ്ററെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. ട്രെയിന് സ്റ്റേഷനില് കൂടെ കടന്നു പോകുമ്പോള് ഡോറില് നിന്നു കൈ വീശുന്ന ഉപ്പാനെ തേടി ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകള് പരതിക്കൊണ്ടിരിക്കും.
|
ഉപ്പ മലേഷ്യയിലെ പിനാങ്ങ് പാലത്തിന്മേല് സ്നേഹിതനോടൊപ്പം. |
വീട്ടിലെത്തിയാല് എല്ലാ കണ്ണുകളും ഉപ്പ കൊണ്ടുവന്ന ചുവന്ന കള്ളി പ്പെട്ടിയിലായിരിക്കും, അത് തുറന്നു കണ്ടാലേ ഞങ്ങള് അടങ്ങുകയുള്ളൂ..... വിവിത തരം,മിട്ടായികള്,ഉടുപ്പുകള്,കളിക്കോപ്പുകള്,മൂട്ടില് രബ്ബറുള്ള മണമുള്ള പെന്സില്.... അങ്ങനെ ഒരുപാട് ഐറ്റംസ്.... മുന്പു ഞാന് എന്റെ
ഓര്മയിലെ കുട്ടിക്കാലം. എന്ന പോസ്റ്റിനു എന്റെ സുഹൃത്തും എന്റെ മൂത്ത പെങ്ങള് ഖൈറുവുന്റെ ക്ലാസ്സ്മേറ്റു കൂടിയായ രാജ്കുമാര് ഫേസ്ബുക്കില് ഇട്ട കമെന്റ് എനിക്കിപ്പോള് ഓര്മ വരുന്നു.....
|
ഉപ്പയുടെ കബര് സ്ഥാന് ഉള്ള കടപ്പുറത്തെ മൂസാക്കാന്റെ പള്ളി. |
|
|